
Τουλάχιστον σε ότι αφορά τον εαυτό μου μπορώ τόσο με εθνική υπερηφάνεια όσο και με εθνική ντροπή να το παραδεχτώ ¨Ναι είμαι υπερβολικός!". Ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα να ιδρυθεί με κρατική μέριμνα η οργάνωση των "ανώνυμων υπερβολικών" που θα κάνει συνεδρίες σε όλη τη Ελλάδα στις οποίες όλοι θα πρέπει να συμμετέχουμε υποχρεωτικά και να βουίξει η Ελλάδα από άκρη σε άκρη από την κραυγή "ΝΑΙ!! ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ!!"
Μπορεί τότε να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε το εθνικό μας αυτό ελάττωμα και πολύ πιθανόν αυτό να αποτελέσει την αρχή της λύσης για μια σωρεία προβλημάτων τόσο εθνικών όσο και προσωπικών. Η ροπή μας αυτή στην υπερβολή αντιτίθεται και τελικά ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό τόσο την ατομική μας όσο και την συλλογική μας νοημοσύνη.
Δεν θα ξεχάσω έναν αγώνα ποδοσφαίρου στο φοιτητικό πρωτάθλημα του Βερολίνου σε μιά από τις λιγοστές μου απόπειρες μου να παίξω ποδόσφαιρο καθώς δεν με ενθουσίαζε ποτέ (το ομολογώ) σαν άθλημα. Η ομάδα στην οποία έπαιζα ήταν η Hellas Berlin μια ομάδα κυρίως από Έλληνες φοιτητές που έπαιζε στο φοιτητικό πρωτάθλημα του Βερολίνου με την συμματοχή και 3-4 ξένων "μαυροκέφαλων" (νομίζω Πέρσες, Τούρκοι και Γιουγκοσλάβοι) οι οποίοι είχαν υιοθετηθεί λόγω τη εγγύτητας των πολιτισμών...(τουλάχιστον σε σύγκριση με τους Γερμανούς). Έτσι βρεθήκαμε λοιπόν μια πολύ κρύα γερμανική χειμωνιάτικη Κυριακή, άκρως ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες της αντιαθλητικής αλλά απολαυστικής ζωής (κραιπάλης) όπως είχε εκτυλιχθεί το προηγούμενο Σαββατόβραδο, να βρισκόμαστε στο γήπεδο για να αντιμετωπίσουμε την αντίπαλη, αμιγώς Γερμανική ομάδα.
Για να βρεθούμε εκεί είχαμε ήδη αντιμετωπίσει το βιασμό του ξυπνητηριού μετά από 3 ώρες ύπνο, τις στομαχικές διαταραχές από το αλκοόλ και το σφύριγμα των πνευμονιών από τα τσιγάρα. Αυτή την υπέρβαση την κάναμε γιατί θέλαμε να παίξουμε μπάλα. Αυτό αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα "μεγαλείου και ηρωισμού της φυλής μας", και δεν το λέω μόνο ειρωνικά, η θέληση μας να κάνουμε κάτι ξεπερνούσε όλες τις αντιξοότητες οι οποίες δεν ήταν ικανές να μας κάμψουν, άσχετα αν τις αντιξοότητες αυτές τις είχαμε προκαλέσει εμείς στον εαυτό μας. Δεν υπάρχουν πραγματικά πολλοί εκπρόσωποι λαών που να μπορούν να το κάνουν αυτό.
Να΄μαστε λοιπόν στο γήπεδο έτοιμοι να τα δώσουμε όλα αντιμέτωποι με τους αντιπάλους, την ταλαιπωρία μας και το κωλόκρυο. Και τα δώσαμε όλα μέχρι το 30ο λεπτό όπου ένας Γερμανός αμυντικός (φοιτητής και αυτός) έκανε (πιθανότατα) ένα φάουλ σε ένα δικό μας επιθετικό που "κατέβαινε" προς την περιοχή τους. Το γεγονός ότι ο διαιτητής δεν σφύριξε το πιθανό φάουλ, οδήγησε τον αρχηγό της ομάδας μας με τη συνοδεία και ενός μπουλουκιού παικτών να διαπληκτιστεί με το διαιτητή. Η απλή αυτή πράξη του μη σφυρίγματος ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει τα απωθημένα των Ελλήνων συμπαικτών μου για τις Ναζιστικές αγριότητες στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το ολοκαύτωμα των Εβραίων, το Δίστομο, την πείνα της Κατοχής και ότι άλλο οι Γερμανοί πιθανώς είχαν διαπράξει από την αρχή της ιστορίας τους.
"Στολίζοντας" λοιπόν τον διαιτητή και τους αντιπάλους μας με χαρακτηρισμούς όπως "ναζιστικά γουρούνια" και άλλα τέτοια επίθετα που συσφίγγουν τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και λαών, 7 παίκτες της ομάδας μας (συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού) εγκατέλειψαν το γήπεδο αφήνοντας αποσβολωμένους τόσο το διαιτητή όσο την αντίπαλη ομάδα όσο δε και εμάς τους 4-5 παίκτες (2 Έλληνες και οι υπόλοιποι ξένοι μας)που είχαμε μαρμαρώσει στο γήπεδο βλέποντας τη θέληση και τον "ηρωισμό" μας να ακυρώνονται πανηγυρικά.
Πιο χαρακτηριστική δε έκφραση προσώπων του τύπου " βρε τι μαλάκες είναι αυτοί!" όπως είχαν οι Γερμανοί αντίπαλοι συμφοιτητές μας δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου! Αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας ήταν να μην ξαναπαίξω πότε στην ομάδα καθώς δεν ήθελα να ξανα αισθανθώ έτσι. Ίσως αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που δεν αγάπησα το ποδόσφαιρο...
Κάτι ανάλογο συμβαίνει αυτό το διάστημα με όσα συμβαίνουν με την Ελλάδα και τους ξένους. Πρέπει να δίνουμε πολύ σκληρές μάχες για λόγους για τους οποίους ευθυνόμαστε κυρίως εμείς και να αντιμετωπίσουμε εξωτερικούς αντιπάλους οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα και αυτοί να προσπαθούν να επιτύχουν το καλύτερο για τον εαυτό τους όπως είναι φυσιολογικό και όχι απαραίτητα χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα. Το ότι θα γίνουν και "φάουλ" πολλά εκ των οποίων με πρόθεση, είναι και αυτό στο πρόγραμμα. Οι αντιδράσεις μας λοιπόν δεν πρέπει να χάνουν το μέτρο και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ακυρώνουν τη νοημοσύνη και τον αγώνα μας! Δυστυχώς τουλάχιστον σε επίπεδο αυθόρμητων αντιδράσεων και όχι κυβερνητικών παρουσιάζεται πάλι αυτή η υπερβολή. Το δυσάρεστο είναι ότι εκφράζεται και από επώνυμους και φορείς εξουσίας.
Δεν τίθεται ζήτημα ότι το συγκεκριμένο περιοδικό έκανε φάουλ από πρόθεση και είναι υποχρέωση μας να διαμαρτυρηθούμε τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό-κρατικό επίπεδο. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να έχουμε μια «παιδικού» επιπέδου αντιπαράθεση : “ εγώ είμαι κουτσοδόντης?? ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΧΟΝΤΡΟΣ».
Δεν λέω, μπορεί να είναι εκτονωτικό αλλά μας αδικεί κατάφορα! Μπορούμε να αντιδράσουμε με πολύ μεγαλύτερη ευφυΐα και με πραγματικά επιχειρήματα που όχι μόνο θα μας εκτονώσουν αλλά θα μας δικαιόσουν. Υπό αυτή την έννοια το να χαρακτηρίζεις όλο το Γερμανικό λαό Ναζί και να παρουσιάζεις και εσύ τα μνημεία τους με σβάστικες και τους πολιτικούς τους με χιτλερικά μουστάκια είναι υπερβολικό, παιδιάστικο, κακόγουστο, κομπλεξικό και άδικο, όχι μόνο γι’ αυτούς αλλά για εμάς.
«ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ!!!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου