Arrivederci, Roma...

 Αφιερωμένο το βιντεάκι αυτό στους φιλαθλους του Παναθηναϊκού και της Ρομα.. Ποδοσφαιρόφιλος δεν είμαι ιδιαίτερα, ούτε Παναθηναϊκός, ανήκω σε αυτούς τους γραφικούς...

...που βλέπουν ποδόσφαιρο όταν παίζει η Εθνική ομάδα ή ελληνικές ομάδες με ξένες. Τα κίνητρα μου δεν είναι ούτε εθνικιστικά καθώς ειλικρινά προτιμώ να δω ένα ματς που η εθνική μας ομάδα θα χάσει αλλά θα έχει παίξει με αξιώσεις για να κερδίσει παρά ένα άλλο όπου απλώς θα προσπαθεί να μη χάσει και ίσως από στραβομάρα του θεού της μπάλας να κερδίσει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τελευταίο Euro όπου η ομάδα μας με αγανάκτησε όχι γιατί έχανε αλλά γιατί ποτέ δεν έδειξε ότι ήθελε ή μπορούσε να κερδίσει.

. Υπό κανονικές συνθήκες ειλικρινά δεν μπορώ να βρω κανένα λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να είμαι οπαδός μιας συγκεκριμένης ομάδας και δεν κατάφερα να βρώ ποτέ το κοινό μου χαρακτηριστικό με αυτό άλλων φιλάθλων, το οποίο θα με καταστούσε "αδελφό" και μέλος μιας χρωματιστής στρατιάς.
Στα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων όμως με ξενες αυτό αλλάζει. Τότε  μόνο  μπορώ να ταυτιστώ με μια ομάδα, για την ακρίβεια αισθάνομαι υποχρεωμένος, γιατί θελοντας και μη θα χρεωθώ τα όποια αποτελέσματα της αναμέτρησης. Αυτό είναι το καλό και το κακό του να ανήκεις σε μια ομάδα σε ένα σύνολο, χρεώνεσαι και τα θετικά και τα αρνητικά των ενεργειών της ομάδας.
Για τους ξένους λοιπόν (όπως και για εμάς αν αντιστραφεί η οπτική γωνία) η ποδοσφαιρική ομάδα μιας χώρας είναι και εθνική ομάδα όταν παίζει σε εθνικές διοργανώσεις ανεξάρτητα από τη εθνικότητα των παιχτών που την απαρτίζουν. Παράδοξο αλλά αληθινό πολλές φορές γεγονός  αυτή η άτυπη εθνική ομάδα να αποτελείται κατά πλειοψηφία από παίχτες άλλων εθνοτήτων.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει σε όλους τους τομείς όταν μπαίνουν εθνικά ταμπελάκια, η γενίκευση τα αλέθει όλα, δεν πα να είσαι ο Κοσμάς ο αιτωλός, για τους ξένους αυτή την περίοδο θεωρείσαι ο " σπάταλος Έλληνας  που κλέβει και λέει ψέματα", δεν πα να είσαι ο Μάρξ, για τους έλληνες  θεωρείσαι το " γερμανικό ναζιστικό γουρούνι". Όταν λοιπόν μπαίνει το εθνικό ταμπελάκι, θέλοντας και μη είσαι εκπρόσωπος όλων.

Ο παναθηναϊκός έπαιξε ένα πολύ καλό παιχνίδι και με έκανε να αισθανθώ ότι η συμμετοχή μου σε μια ομάδα δεν μου δίνει μόνο "το μερτικό μου στα σκατά" αλλά και το "μερτικό μου στη χαρά". Με έκανε να νιώσω ισάξιος με τους "μεγάλους"  και μου έδωσε τη δυνατότητα να πειράξω μέσα από το Facebook τους Ιταλούς φίλους μου οι οποίοι άσχετα από το αν είμαι Παναθηναϊκός ή όχι  θα με τάραζαν στην πλάκα.
Πάντα η πλάκα έχει ένα "φορέα" "αντικείμενο" του οποίου η ατυχία, κακοδαιμονία, δυστυχία, ταλαιπωρία διακωμωδείται και κατά κάποιο τρόπο εκτονώνεται. Κατά αυτή την έννοια η πλάκα δεν είναι κάτι τραγικό αλλά δεν βλέπω το λόγο να γίνεται αντικείμενο της πάντα ο ίδιος!
Θα επιθυμούσα πραγματικά και στους άλλους  τομείς που με "παίρνει η μπάλλα" να νιώσω αντίστοιχη υπερηφάνια που θα μου δώσει τη δυνατότητα να κάνω λίγη χαλαρή πλακίτσα...
Επίσης θα ήθελα να πώ ότι έχω και αρκετούς φίλους Γάλλους...
Ολυμπιακέ το έπιασες το υπονοούμενο?